Pisz noclegi nad jeziorem to miasto położone na skraju masywu leśnego o nazwie Puszcza Piska w pobliżu największego jeziora w Polsce – Śniardwy.
Jak w przypadku większości mazurskich miast, początkowo wybudowano na terenie obecnego miasta zamek krzyżacki. W 1645 roku Pisz otrzymał prawa miejskie. Pisz domki
Po objęciu tronu książęcego w Prusach przez Fryderyka Wilhelma (1640 r.) rozpoczęła się kolejna kolonizacja Ziemi Piskiej. Elektor zastał skarb pusty, chcąc uniezależnić się od szlachty i miast, rozpoczął zasiedlać puste, jak dotąd, obszary leśne. Pisz agroturystyka
Mimo intensywnej kolonizacji do końca XVII w. uległa znacznemu zmniejszeniu liczba ludności na tych terenach. Spowodowały to wojny szwedzkie, najazd Tatarów posiłkujących w październiku, listopadzie i grudniu 1656 roku hetmana Gosiewskiego, a w lutym 1657 roku hetmana Sapiechę. Pisz pensjonaty
Wejście w XIX wiek nie było zbyt pomyślne dla mieszkańców Pisza i okolic. Uwłaszczenie chłopów, wprowadzenie zasady wolnego najmu i handlu nie mogły szybko przynieść poprawy nędznego położenia Mazurów. tanie noclegi Pisz
W okresie I wojny światowej ziemia piska znalazła się na pierwszej linii frontu.
W wyniku działań II wojny światowej i grabieży dokonywanych przez wojska armii radzieckiej, okolice Pisza zostały poważnie zniszczone i prawie całkowicie wyludnione.
Położenie miasta jest bardzo dogodne dla miłośników aktywnego wypoczynku i sportów wodnych. Przepływająca rzeka Pisa i kanały łączą miasto z akwenami wód mazurskich, co nie jest bez znaczenia dla żeglarzy i regularnych rejsów Żeglugi Mazurskiej. O gospodarce miasta stanowi dobrze rozwinięty przemysł drzewny jak też proekologiczne plany inwestycyjne.
Zabytki
Kościół św. Jana Chrzciciela – zabytkowy kościół, którego najstarszy element, wieża, pochodzi z 1694. Ściany z ryglówki wzniesione w 1737. Wieża murowana i otynkowana; składa się z trzech kondygnacji z otworem wejściowym na osi, zamykającym się półkoliście. Dach wieży, namiotowy, przechodzi w latarnię ośmioboczną. Na niej znajduje się zegar, a od 1739 krzyż. Hełm wieży pochodzi z czasów późniejszych. Sam kościół, wzniesiony w ostatnich latach XVII wieku, został przebudowany w 1843. We wnętrzu kościoła zachował się ołtarz główny z okresu późnego renesansu, odnowiony w 1696 oraz barokowa ambona pochodząca z 1701. Z XVII wieku pochodzą: krucyfiks drewniany, polichromowany, polichromowany pelikan oraz chrzcielnica
Ratusz – neogotycki ratusz z 1900 wzniesiony za pieniądze pochodzące z kontrybucji po wygranej wojnie z Francją w 1871. Mieszczą się w nim między innymi Muzeum Ziemi Piskiej, Starostwo Powiatowe i Urząd Stanu Cywilnego
Zespół ośmiu niemieckich schronów wojskowych wybudowanych w latach 1939-1944, w tym jedyny w Polsce schron bierny typu Regelbau 502 – główny schron zespołu, odnowiony, zawierający ekspozycję militarno-historyczną. Ponadto na kompleks składają się także odnowiony schron bojowy CKM i działa przeciwpancernego oraz sześć nieodnowionych schronów – bojowych i biernych. Kompleks tworzy trasę historyczną „Piska Pozycja Ryglowa” i jest dostępny do bezpłatnego zwiedzania
Pozostałości zamku – fragmenty muru oraz fundamenty byłego zamku krzyżackiego przy ul. Gizewiusza
Miejska zabudowa mieszkalna:
Trzy domy w stylu barokowym: parterowy przy ul. Rybackiej 8 oraz piętrowe przy ul. Lipowej 5 i 22 (stara numeracja). Dom przy ul. Rybackiej pochodzi z XVIII wieku, a domy przy ul. Lipowej z XIX wieku. Wszystkie są murowane, otynkowane, założone na planie prostokąta, dwudzielne
Domy przy ul. Rybackiej oznaczone numerami: 9, 12, 13, 15, 16, 17, 18 i 30 pochodzące z I. połowy XIX wieku. Wszystkie są parterowe, murowane, tynkowane, założone na planie prostokąta
Przy placu Daszyńskiego, z bogatej niegdyś secesyjnej zabudowy miasta pozostały jedynie dwa zabytkowe budynki (nr 8 i 14).
Baszta – neogotycki budynek dawnej słodowni nieistniejącego już browaru[5]z końca XIX wieku. Mieści się na zapleczu ratusza
Wieża ciśnień – nieczynna komunalna wieża ciśnień z 1907
Kamienna Baba – pamiątka pozostawiona przez Prusów, odnaleziona w pobliskich Wejsunach w 1872. Obelisk z różowawego głazu (140 cm wys.), z niewyraźnie zarysowaną twarzą, przedstawia prawdopodobnie jakiegoś staropruskiego boga